Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pan Graba cz.1 032.jpeg

 — Pewno! trzy kosze szampańskiego, a cztery innego wina, a cukry, a pomarańcze, a zwierzyna; strach! a nam gospodarz kazał fraki włożyć! Już dawno u nas takiego święta nie było!
 — O to będą hulać!
 — Aj, aj!
 — I w sztosika?
 — Pewno!
 — Słychać, że straszliwie gra w karty.
 — Kto?
 — A ten pan Graba.
 — Ho, ho, to dobra u niego służba!
 — Oho!
 — A czego on tu przyjechał do M?
 — Djabeł go wie.
 — Teraz ja aspanu dziękuję, panie Marcinie.
 — A za co?
 — Że waspan zrobiłeś mnie djabłem.
 — Hi, hi, a to jak?
 — Bo ja wiem po co tu przyjechał.
 — No, a po co?
 — Ograł pewno w Warszawie wszystkich paniczów i przyjechał tutejszych ogrywać.
 — Hi, hi, hi, — zaśmiało się razem kilku lokajów, — jaki ty mądry Jaśku!
 — Nie darmo człowiek całe życie u bogatych paniczów służył, — odpowiedział Jaśko, i zaśmiał się grubem lokajskiem szyderstwem.
 Nakrywanie stołu było już skończone i lokaje odstąpiwszy odeń kilka kroków, przypatrywali się temu błyszczącemu kryształami i srebrem dziełu rąk swoich.
 — Wiecie aspaństwo, — ozwał się Marcin z zamy-