Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pan Graba cz.2 158.jpeg

 — Przyszedłem tu dziś, aby z twoich kochanych łapek wydobyć broszkę i zegarek, które ci oddałem w zastaw przed niespełna rokiem.
 — Broszkę i zegarek kuzynek pańskich, panien Jedlińskich?
 — Zkąd wiesz, że klejnoty te należą do moich kuzynek?
 — Są one zbyt piękne, abym nie wiedział od dawna, kto je posiadał.
 — O, żydzie z samego piekła!
 — Teraz pan mówisz, że jestem żydem z piekła, a kiedy brałeś odemnie pieniądze, mówiłeś: — „Wigderze, jesteś prawdziwą moją opatrznością!” — Wszak mówiłeś mi pan tak, nieprawdaż?
 — Z piekła czy z nieba, żydzie utrapiony i ukochany zarazem, oddaj mi broszkę i zegarek moich kuzynek, ponieważ już wiesz o tem, że do nich to one należą.
 — Bardzo chętnie, a przyniosłeś pan wszystkie wzięte na nie pieniądze z procentami i procentami od procentów?
 — Zwarjowałeś Wigderze! a zkądbym ci je wziął?
 — Więc jakże pan chcesz, abym panu oddał broszkę i zegarek?
 — Dam ci w zamian weksel z doliczonemi z góry procentami.
 Wigder zaśmiał się, rzucił spojrzenie na Klońskiego, który trzymał oczy w ziemię utkwione i odpowiedział:
 — Bardzo dziękuję, ale wekslów pańskich nie przyjmę.
 — Dla czego?
 — Najprzód dla tego, że jesteś pan niepełnoletni, więc zobowiązania prawne ze strony pana nie mają wartości, chyba uczynione wspólnie z matką, jako pierwszą opiekunką małoletnich i marszałka B, który jest wyznaczonym przez ojca pańskiego opiekunem pańskim...