Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pan Graba cz.3 015.jpeg

 — Czem pani mogę służyć? — zapytał głosem, który brzmiał jak uderzenie kamienia o kamień.
 Kobieta w żałobie odrzekła:
 — Jestem Kamila Grabina. Przyszłam tu, aby wezwać rady a może i pomocy pana w sprawie ogromnej dla mnie wagi...
 — Bardzo dobrze, — wymówił prawnik, — chciej pani usiąść.
 I zrzuciwszy z krzesła jakąś zapyloną księgę, wskazał jej ręką siedzenie.
 Kamila usiadła, była bardzo blada i nie zaczynała mówić.
 Prawnik usiadł też na swym fotelu, włożył ręce w kieszenie i nie spuszczał z niej swych szarych, przenikliwych oczów.
 — Czy pani masz jaki proces majątkowy? — zapytał po chwili.
 — Nie panie, interes mój jest całkiem innego rodzaju.
 — Więc słucham panią.
 Żadne ludzkie uczucie politowania, grzeczności lub ciekawości nie odbiło się w głosie prawnika, gdy zadawał pytania; możnaby rzec, iż była to mówiąca machina, gdyby nie szare oczy przenikliwym blaskiem błyszczące z zagłębień.
 — Chcę rozstać się z mężem moim, — wyrzekła cicho i drżącym głosem Kamila.
 — A! — rzekł prawnik, — niech się pani jaśniej tłumaczy.
 Bladość Kamili znikła w mgnieniu oka pod nagłym rumieńcem, znać było, że bardzo cierpiała. Otworzyła parę razy usta nie mogąc wydobyć głosu, potem wyrzekła z widocznem wysileniem:
 — Żądam rozwodu.