Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pan Graba cz.3 075.jpeg

 — O rolnictwie! co też to taka książka robi u ciebie?
 Celina zaśmiała się swobodnie.
 — Księgarz przysłał mi ją między innemi, — odpowiedzała.
 — Tem lepiej, — rzekł Stanisław, — zobaczymy co się w niej znajduje.
 I rozcinając kartki, począł zrazu czytać oderwane ustępy. Stopniowo rzecz zaczęła go zajmować, wieśniakiem był z urodzenia — opisy więc wsi, pól i lasów, które znalazł w książce, poczęły budzić w nim wspomnienia dzieciństwa i najwcześniejszej młodości.
 — Jak tu wiernie maluje naturę! — zawołał po przeczytaniu jakiegoś ustępu opisującego lasy, nauczająco, a zarazem malowniczo skreślonego, zdaje mi się, że czytając to, widzę brzozy sosnowe i brzozowe gaje, po których za młodu tyle się nachodziłem!
 A gdy natrafił o uprawie pól, rzekł:
 — Tego samego zdania co autor tej książki, był stryj mój, doskonały swego czasu gospodarz!
 Trwało tak z pół godziny, gdy nagle zwrócił się do żony i rzekł:
 — Ale ja zapominam Cesiu, że książka ta nudzić cię może! Wszak rolnictwo to rzecz nie kobieca!
 — Przeciwnie Stasiu, — odparła żywo Celina, — ta książka niezmiernie mnie zajmuje.
 W istocie, twarz jej promieniała pojęciem, a oczy błyszczały radością. Oddawna czekała, aby mąż jej książkę tę wziął do ręki.
 Stanisław orzucił wzrokiem powabną wszelkiemi powabami ducha i ciała twarz żony i pocałował jej pogodne, myślące czoło.
 — Czytajmy więc z początku, rzekł.