Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pan Graba cz.3 119.jpeg

mogę i usiądę.
 — Nie usiądziesz pan, — rzekła Ryta stanowczo.
 Żyd zaśmiał się ironicznie, półgłosem.
 — Dla czego? — zapytał.
 — Bo ja nie usiądę.
 — A dla czego pani nie usiądzie?
 — Bo albo ułożymy się z panem w parę minut, albo nie ułożymy się i odejdę.
 — Hm! — mruknął znowu Wigder, pogładził brodę i wydawał się bardzo zdziwiony, ale nie usiadł.
 — Niech pani pokaże swoje klejnoty, — rzekł.
 — Nie pokażę ich panu, — odparła Ryta, — pokaż mi pan naprzód dowody zastawu wydane panu przez mego brata, nie tylko na dwa futra, o których mówiłam, ale jeszcze na brylantową broszę, zegarek i pierścionki jego, które znajdują się u pana.
 — To jest, broszę, zegarek i pierścionki panien Jedlińskich, — rzekł żyd złośliwie.
 Ryta oblała się szkarłatnym rumieńcem.
 — Zamilcz pan o tem, o co się jego nie pytam, a pokaż to, co chcę widzieć, — rzekła z dumnym i energicznym gestem.
 Wigder z wielkiem już zadziwieniem spojrzał na nią, ale z twarzy jego począł znikać sarkazm i ukazywało się na niej uszanowanie. Wydobył z wielkiego pugilaresu kilka kartek z podpisami Tozia i rozłożył je na stole.
 Ryta uważnie przebiegła okiem cyfry i rzekła:
 — Brat mój winien jest panu 1.800 rubli.
 — Przepraszam panią, z procentami 2.800 rubli.
 Ryta raz jeszcze przejrzała kartki i z uwagą porachowała procenta.
 — Tak, — rzekła, — teraz zobacz pan moje klejnoty.