Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pompalińscy.djvu/086

ki, zapytania, odpowiedzi krzyżowały się jak strzały.
 — I zkąd się wzięła naszemu biednemu hr. Cezaremu, tak nieśmiałemu zwykle, tak powolnemu woli starszych, podobna odwaga i samodzielność?
 — O! malheureux enfant! jakże srogo ukarał mię Bóg przez ręce mego dziecka!
 — Dîtes maman przez głowę a nie przez ręce! Cezary miał i ma zawsze głowę do pozłoty!
 — Ale za cóż my także mamy być karani przez niego, my, ja i syn mój Wilhelm, którzy nie życzymy sobie wcale mieć nic wspólnego avec des Kniks!
 — Wszakże musi to być córka tego tam... Kniksa z Białowzgórz...
 Ostatnie pytanie zwróconem było do Pawełka, jako najlepiej zapewne poinformowanego w danej sprawie.
 — Oui, Mr. le Comte! Z Białowzgórz...
 — Więc córka tego, co to tam podobno zwaryował niedawno.
 — Stary Kniks cierpi w istocie rodzaj obłąkania.