Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pompalińscy.djvu/089

 — A propos de quoi był u pani jenerałowej ten obiad?
 — Domyślam się, że danym był umyślnie i jedynie dla hr. Cezarego.
 — Byłeś tam?
 — Byłem p. hrabio.
 Tu pomiędzy rozmawiających wtrącił się hr. August.
 — I tę pannę... chose... widziałeś?
 — Widziałem, p. hrabio.
 — Cóż? ładna?
 — Bardzo piękna.
 — Mais que le diable l’emporte, z jej pięknością! wybuchnął Mścisław.
 Najstarszy z hrabiów, długiem, zimnem, znaczącem spojrzeniem skarcił brata i synowca za niedyskretne przerwanie rozmowy, poczem zwrócił się znowu do Pawełka.
 — Pani jenerałowa zostaje zapewne z panią... Kniks... w stosunkach blizkiej znajomości... Wszak to jej krewna po matce.
 — Tak, panie hrabio.
 Gorzki, szyderski uśmiech wił się po ustach hr. Światosława.
 — C’est bien, wymówił po długiem milczeniu dziwnie ostrym, stanowczym tonem, ce mariage