Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pompalińscy.djvu/102

 — Ruszać się coraz więcej powiadają lekarze! ruszać się!
 Pan Wandalin, który chciwie słuchał Pawełka przy ostatniem słowie jego skinął znowu ręką ze zniechęceniem.
 — Łatwo to powiedzieć: ruszać się! ruszać się! a jakże ja to ruszać się będę? gdzie? po co? za czem? bruki zbijać napróżno lenię się i wstydzę gorzej jeszcze, niż być otyłym... a i domu pilnować trzeba... żona i córka cały dzień na mieście... przy robocie...
 — Pani Adela zawsze lekcye muzyki na mieście daje?
 — A cóż robić? męczy się kobiecisko... zamęcza się... byle żyć i nas wyżywić.
 — A panna Rozalia?
 Przy ostatniem zapytaniu tem, Pawełek nie wiedział czemu oczy spuścił i nawet zarumienił, się trochę.
 — Rózia chodzi teraz do fabryki tytuniu... papierosy robi.
 — Do fabryki tytuniu! zawołał Pawełek z niepospolicie żywem poruszeniem, ależ to niezdrowo na piersi! Panna Rozalia jest tak wątłą, delikatną...