Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pompalińscy.djvu/168

 — C’est vrai, rzekł, rozgniewaliście mię, żŻor i ty wściekle.
 — Ja bo zawsze umiałem wywoływać podobne effekty, ale Żorż jak widzę, kształci się...
 — A kształci się, il se dresse á mon usage... sprytniejszym jest widzę jak sądziłem, djable jestem zły...
 — No, teraz już nie tyle zły jesteś kuzynie-hrabio, ile zadowolony...
 — A to z czego?
 — Krew ci się rozgrzała...
 — Eh bien! c’est vrai...
 — Teraz więc mogę cię już pożegnać hrabio... czas wielki, ósma godzina...
 — Dokądże idziesz?
 — Do teatru, na paradyz, upewnił Pawełek z kapeluszem w ręku zmierzając ku drzwiom.
 — Eh bien! czekajże, czekaj, niech ubiorę się! wprowadzę cię już do loży hrabiny.
 Zadzwonił na Żorża, który tym razem natychmiast był posłusznym.
 — Mon frac et ma voiture! zadysponował, po chwili zaś dodał i weź tam sobie moje palto wiedeńskie...