Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pompalińscy.djvu/181

 — I ja.
 — I ja.
 — Jakże to miło będzie podróżować tak razem aż do końca!
 Pawełek nie podzielał snać tego zdania a przynajmniej głośno go nie potwierdził. Milczał.
 — Panu hrabiemu strasznie nie wygodnie być musi na tej twardej kanapce...
 — Już to przyznać trzeba, że zarząd kolei żelaznej nie udarował nas wcale wygodnemi wagonami...
 — Po moich szczególniej mebelkach, które świeżo kupiłem sobie do gabinetu, ławy te... i t. d.
 Przy wysiadaniu, na pierwszym dłuższym przestanku, dandys wyskoczył z wagonu ze szczególnym pośpiechem i podał rękę wysiadającemu za nim Pawełkowi.
 — Niech pan hrabia będzie łaskaw wesprzeć się... tu nie tak łatwo wysiadać jak z karety...
 U stołu trzej podróżni pilnowali się święcie, aby zasiąść dokoła Pawełka.
 — Co za fatalna kuchnia! narzekał obywatel.
 — A już to pewno nie taka do jakiej pan hrabia przywykłeś, zwrócony zawsze do Pawełka uśmiechał się urzędnik.