Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pompalińscy.djvu/183

 — Upadam do nóżek i polecam się łaskawej pamięci pana hrabiego, kłaniał się urzędnik.
 Co do dandysa, ten wyjął z kieszeni wizytowy swój bilet i nie wiedzieć w jakim celu, chyba dla pokazania panu hrabiemu, że używał wizytowych biletów, wręczając go Pawełkowi, rzekł z bardzo eleganckim ukłonem.
 — Pan hrabia pozwoli że za powrotem moim do Warszawy ośmielę się przypomnieć jego znajomości...
 — I owszem i owszem! bardzo mi miło, bardzo rad jestem, kłaniając się na wszystkie strony mówił Pawełek; tylko dodał, zawdzięczając tak wiele grzeczności i uprzejmości panów, poczuwam się do obowiązku wyprowadzić ich z błędu... zaszła tu bowiem wielka, znakomita omyłka!
 — Jaka omyłka! zawołali chórem zdumieni podróżni.
 — Omyłka co do tożsamości osoby mojej. Panowie bierzecie mię za kogo innego niż jestem...
 — O, panie hrabio!
 — Ależ panie hrabio!
 — Cóż znowu, panie hrabio!
 — Niezawodnie; panowie uczyniliście mi zaszczyt biorąc mię za prawdziwego Pompalińskiego,