Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pompalińscy.djvu/230

Bogu wierzyć i nie kocham się bynajmniej w dzikiemś jakiemś milczeniu!
 — Winszuję! krótko i nie podnosząc oczu z nad roboty rzekła siostra.
 Milczeli znowu chwilę. Pomiędzy rodzeństwem tem, które jednak cały wiek dziecinny spędziło razem i z którego jedno o rok jeden tylko starszem było od drugiego, długie rozłąki i anormalne jakieś warunki życia i rozwijania się, wystawiły wysoką, silną przegrodę z lodu i głazów. Chciał i usiłował obalić ją Pawełek, nie chciała i nie usiłowała Leokadya.
 Wnosząc z całej osoby jej, mniemaćby nawet można że niczego pod słońcem nie chciała i o nic się nie starała.
 — Czy często odwiedzasz ciotki nasze? zapytał brat z kapeluszem w ręku stojąc przy krośnach.
 — Odwiedzam je dwa razy na rok, to jest za każdym razem gdy otrzymuję moją zapłatę...
 — Którą odwozisz ciotkom...
 Milczała.
 — Chciałbym także odwiedzić ciotki nasze!
 — Dobrze. Przyjedź tu jutro, pojedziemy razem. Jutro właśnie mój termin.