Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pompalińscy.djvu/295

 Po krótkiej chwili wahania się ze strony hrabiego, bat leżał na ziemi.
 — A teraz chodź do pałacu!
 — Aj mój Pawełku! byle nie tam! no proszę cię pójdziem na spacer... tam wiesz do tego wzgórza z którego widok taki piękny!
 — Pójdziemy tam potem. Teraz trzeba interesy ułatwić.
 — Aj te interesy! żebyś wiedział Pawełku jak mi już one kością w gardle stanęły!
 — Nieunikniona to odwrotna strona twej wielkości, mój drogi! Ale pomyśl tylko co powie pani hrabina i co powiedzą twoi stryjowie jeśli tak świetny interes z twojej przyczyny do skutku nie przyjdzie.
 Uwaga ta zastanowiła snać mocno młodego hrabiego, bo stał chwilę ze spuszczoną głową, potem westchnąwszy zcicha, rzekł:
 — No to już pójdę!
 Na ganku pałacowym, dwóch nadchodzących mężczyzn, spotkał pełnomocnik z wielce posępną twarzą.
 — Wszystko przepadło, panie hrabio! rzekł, daliśmy czas żydom do intrygowania, nabywca