Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pompalińscy.djvu/346

jedno ramię, drugie podał odpływającej ku środkowi salonu dziewicy. Serce jego biło mocno, bardzo mocno, w chwili szczególniej gdy Delicya składając, przykryte zwiniętem gazowem skrzydłem, białe swe ramię na jego ramieniu, zapytała przyciszonym, melodyjnym głosem.
 — Pan hrabia długo zabawi w naszych stronach...
 — To jest... niewiem doprawdy...
 — Bo, podchwyciła Delicya spuszczając oczy i uśmiechając się uroczo, jeżeli pan hrabia nie uleci ztąd prędko na ten wielki szeroki świat, o którym wiem z opowiadań tylko...
 Tu zatrzymała się na chwilę.
 — Chciałbym jak najpóźniej w ten świat ulecieć! odparł młody hrabia.
 — Więc może pan hrabia zechce odwiedzić sąsiadów swych, dokończyła Delicya. Mama nadzwyczaj lubi gości i pan hrabia zrobi nam wielkę przyjemność!...
 — Będzie mi bardzo przyjemnie... zaczął hrabia, ale przerwała mu Delicya z figlarnym uśmiechem.
 — O! nie, nie wierzę aby panu hrabiemu było przyjemnie...