Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pompalińscy.djvu/355

 — Mieliście kochani Waćpaństwo mieć dziś u mnie barszczyk z pulpetami...
 Publiczność szemrze: ależ i bulion był bardzo dobry! doskonały!
 Woryłło do Pawełka: czy to był bulion? ja myślałem że zupa z muchomorów!
 Jenerałowa dalej:
 — Po barszczyku dysponowałam sztukę mięsa z truflami...
 Szmer wśród publiczności: ależ i pieczyste było dobre, bardzo dobre!
 Tutunfowiczowie przesuwają języki po oparzonych kartoflami wargach i wzdychają bardzo cicho: o trufle! trufle! trufle!
 Jenerałowa dalej:
 — Po sztuce mięsa miał być pasztet z jarząbków... z farszem... we francuskiem cieście...
 Publiczność milczy głucho. Widok pasztetu przedstawiony jej wyobraźni, wprawia zmysły smaku i powonienia w drażliwość gorączkową prawie, mówić nie dozwalającą.
 Młodszy Kniks nachyla się ku najstarszemu z Tutunfowiczów i szepce bardzo cicho: czy ta baba postanowiła nas zamęczyć?
 Jenerałowa dalej: