Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pompalińscy.djvu/387

się przed moją Delicyą... przed milionową panią, hrabiną Pompalińską...
 Delicya podniosła głowę, wyprostowała się i wyciągając przed siebie obie swe splecione ręce, zawołała z uśmiechem:
 — O, prawda, prawda mamusiu! że to będzie miło! bardzo wesoło...
 — A widzisz! widzisz! potwierdzała uradowana matka.
 — Pojadę zaraz... gdzie? do Włoch... do Paryża... do Wiednia... wszędzie... takam ciekawa... ciekawa świata... I mamusia pojedzie z nami...
 — Zbiorę ostatki, a pojadę aby być świadkiem pierwszych tryumfów twoich i pierwszych chwil twego szczęścia...
 — Na zimę zamieszkamy w Warszawie.... otworzę salony i pokażę p. hrabinie Jarosławowej, że potrafię tak dobrze przyjmować wielki świat u siebie jak i ona...
 — Jeszcze lepiej, mój ty klejnocie, jestem pewna, że jeszcze lepiej...
 Delicya przestała nagle uśmiechać się. Chmurka smutku przyćmiła rozpromienione jej czoło.
 — Ach, mamusiu! westchnęła, żeby tylko on był choć trochę mniej brzydki... Żeby to był nie on... ale brat jego stryjeczny; hr. Wilhelm?