Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pompalińscy.djvu/410

ale zdaje mi się że ja i jej... jej... podobałem się trochę... troszeczkę...
 Pawełek słuchał tych zwierzeń się z miną niezupełnie wesołą.
 — Ależ spodziewam się, że nie oświadczyłeś się jeszcze o rękę panny Delicyi? zapytał.
 Młody hrabia spojrzał na niego szeroko roztwartemi oczami.
 — Nie, odpowiedział, nie pomyślałem o tem...
 — To szczęście prawdziwie żeś nie pomyślał, bo gdybyś był pomyślał, możebyś to już był i uczynił...
 — Nie! nie! za nic! zawołał Cezary z prawdziwem przerażeniem w głosie.
 — Dla czegóż tak bardzo nie!
 — Lękałbym się, mój drogi, lękałbym się bardzo, a nużby mi panna Delicya odmówiła...
 — Tobyś coprędzej z harbuzem otrzymanym do Warszawy uciekał!
 Cezary pobladł widocznie i na towarzysza swego spojrzał ze smutnym, łagodnym wyrzutem:
 — Nie mów tak Pawełku, wymówił zcicha, nie żartuj z tego... Ja nie Mścisław... nikogo nigdy nie bałamuciłem i metres żadnych nigdy nie miałem... Jeżelibym pokochał... a nie miał wza-