Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pompalińscy.djvu/515

 — Mój Pawełku! zaczął proszącym głosem, żebyś ty mię do nich zaprowadził... żebym się ja mógł z nimi zapoznać... z rodzicami tej panny... możeby oni co przyjęli odemnie...
 — Mój dobry Cezary! odparł Pawałek, to być nie może! ja sam nie byłem u nich jeszcze, choć pół dnia tu już jestem i Bóg widzi, jak mię do nich serce ciągnie... a tylko zdaleka, zdaleka ją widziałem, jak wychodziła z domu i szła do fabryki... taka blada i taka słaba... kiedy przechodziła koło bramy w której stałem ukryty.:. kaszlała...
 — Powiedzże mój Pawełku, dla czegóż ty tam do nich nie poszedłeś?
 — Nie poszedłem i nie pójdę! nigdy już nie pójdę! z rozpacznym niemal gestem zawołał Pawełek.
 — Ale dla czegóż? dla czegóż? dopytywał się Cezary.
 — Alboż mogę pomyśleć choćby o ożenieniu się...
 — A dla czegóż nie możesz?
 Pawełek uśmiechnął się smutnie, wpół żartobliwie.
 — Moje ty naiwne, niedoświadczone dziecko, rzekł, abym mógł, jak wyrażają się poeci, rozpa-