Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pompalińscy.djvu/529

jektów... nie mogę sobie już nawet wyobrazić, jakbym mogła przeżyć tam długie lata!
 — Tak, dziecko moje, z rzewnym uśmiechem wymówiła p. Żulieta; dobrze to powiedział poeta jakiś, że każdy iść musi koniecznie za gwiazdą swych przeznaczeń... twojem przeznaczeniem jest — być gwiazdą...
 — „Będę ja złotą gwiazdą, na błękitnem niebie“ zanuciła półgłosem Delicya i urywając nagle śpiew, szybkim, szumnym passażem przebiegła klawiaturę fortepianu. Było to podobne do wykrzyku tryumfu czy niecierpliwego pragnienia.
 Pani Żulieta ciszej znacznie rzekła:
 — A jednak jestem niespokojną Delciu, bardzo niespokojną...
 — O co, mamusiu?
 — O młodego hrabiego. Wszak uważałaś jak od czasu przyjazdu do Warszawy pobladł i zmizerniał, jak często zamyśla się i cierpi widocznie... Kocha się on w tobie szalenie... wiem o tem, ale również prawie lęka się obrazić na siebie swą familią?
 — Cóż ztąd? niedbale zapytała Delicya.
 — To że nie można jeszcze wiedzieć napewno kto zwycięży: my czy familia.