Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pompalińscy.djvu/596

 Zatrzymała się. Gorący rumieniec twarz jej oblał, ręka trzymająca pugilaresik drżała widocznie.
 — W postaci? w postaci? wypytywał młody hrabia szeptem naglącym, niemal gwałtownym.
 — Nie pokażę! wyrzekła nagle Delicya i pugilaresik przymknęła.
 Wilhelm pochwycił obie jej ręce.
 — Au nom du ciel! wyszeptał, pokaż mi pani co tam jest, bo skonam chyba u nóg twych z niepokoju i niecierpliwości!...
 Mówił szczerze i na seryo. Sprzeciwieństwa żadnego znosić nie mógł, a to które spotykało go od Delicyi, wprawiało go w rozdrażnienie prawie boleśne.
 Delicya zdawała się jeszcze wahać przez chwilę. Potem ze spuszczonemi oczami, z rumieńcem który opłynął twarz jej i czoło aż po uploty popielatych włosów, odchyliła morową klapkę zasłaniającą jedną z połów pugileresiku i tworzącą tym sposobem bardzo misterną i elegancką skrytkę.
 Młody hrabia drgnął cały.
 — Moja fotografia! zawołał.