Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pompalińscy.djvu/689

być uważanym za nieistniejący, spodziewam się jednak że je wypełni, a hrabiowie Pompalińscy będą mi wdzięczni za to, żem ich wychowańca ze ślamazarnika i darmozjada, przerobiła na pracowitego i niezależnego człeka.“
 — Quel tas des absurdités! wykrzyknął zaczynający już gniewać się na dobre hr. Mścisław.
 — Zdaje mi się, że następuje tu punkt dziwniejszej jeszcze treści, zauważył prawnik przebiegając oczami dalszy ciąg pisma.
 — Nie wiem doprawdy, co mam uczynić: pozostać do końca czytania tego lub też wyjść ztąd, z wyniosłą obrazą szepnęła hrabina.
 — Cierpliwości, pani hrabino, cierpliwości! pokory... męztwa i rezygnacyi! szepnął l’abbé.
 Prawnik czytał dalej:
 — „Summę 500,000 rubli srebrem....
 — Oh! wykrzyknęli z lekka wszyscy prawie obecni.
 „Summę 500,000 rubli zapisuję niniejszem Jmci Pannie Leokadyi Pompalińskiej, pannie do towarzystwa, której płaciłam rocznej pensyi 400 rubli i dawałam jedną jedwabną suknię na rok....“
 — Któż to taki?
 — Qui est cette demoiselle?