Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Wesoła teorya i smutna praktyka 028.jpeg

dać się akademickim studyom. Przy rozstaniu płakaliśmy oboje, jak małe dzieci, a, w przeddzień mego wyjazdu, Julcia przysięgła mi na gwiazdy, strumyk i szmer gaika, że czekać na mnie będzie, że, gdy za lat kilka wrócę, zostanie moją żoną...
 — I cóż? — zapytały dwie panie.
 — Nic — odpowiedział doktor — na tém kończy się historya mojéj piérwszéj miłości...
 — Jakto! — z żalem prawie zawołały kobiety — i nigdyś już pan więcéj Julci nie widział?
 — Nigdy! — była odpowiedź.
 — Czy umarła?
 — Nie; żyje dotąd.
 — Więc nigdy pan jéj nie spotkałeś?
 — Owszem, spotkaliśmy się bardzo prędko po moim powrocie z akademii, aleśmy już siebie nie znaleźli. Ona z Julci stała się panną Julią, ja ze studenta doktorem medycyny. Ona przepędziła kilka lat w zabawie i nieprzerwanych prawie tańcach, ja w trudnéj, ustawicznéj pracy. Przemówiliśmy do siebie i wydało się nam, jakoby głosy nasze wcale inaczéj brzmiały, niż dawniéj; spojrzeliśmy sobie w oczy i nie poznaliśmy w nich dawnych dobrych naszych znajomych! Po kilku minutach rozmowy, nie znaleźliśmy nic do powiedzenia jedno drugiemu i rozeszliśmy się tak, jak ludzie, którzy, prócz ceremonialnego ukłonu, nic sobie wzajem ofiarować nie mogą...
 Dwie słuchające panie westchnęły cicho i pochy-