1) „Cathedra“. Guhl i Koner Das Leben der Griechen und Römer etc. Berlin, 1882, str. 568.
2) „Suffibulum“. Zawój westalki, patrz Guhl i Koner str. 722.
3) Zwierciadła u rzymian. Guhl i Kohner, str. 656 — 658. fig. 490. Metalowe ręczne i stojące, małe i wielkości człowieka dosięgające. Ze spodu złocone. Etruskie z Prenesty.
4) Obrót wodnego zegara rzymian trwał minut dwadzieścia. Pliniusz młodszy; Listy.
5) Uczta Trimalchiona, w Satyrykonie, utworze Petroniusza, napisanym za panowania Nerona.
6) „Virgines Vestae”.
7) Skazaniec, wiedziony na śmierć, jeżeli trafem spotkał westalkę, to według praw rzymskich, otrzymywał wolność. Guhl i Koner, str. 723.
8) Do lat 17-u młodzi rzymianie nosili na szyi kulę złotą, na łańcuszku zawieszoną, jako znak wieku dziecinnego. Po skończeniu lat 17-u oblekano ich w t. zw. togę dojrzałości. O zwyczaju tym wiele wzmianek w poezyach Marcyalisa.
9) Dekada — dni dziesięć. Miesiąc u rzymian dzielił się na trzy dekady.
10) Sophos! po grecku: brawo!
11) „Laticlavia tunica“, tunika bramowana purpurą, noszona tylko przez senatorów i patrycyuszów.
12) Owidyusz był twórcą dzieła p. t. „Sztuka kochania“ (Ars amandi).
13) Edylowie pełnili w Rzymie czynność dzisiejszéj policyi.
14) „Thronus.“ Guhl i Koner, str. 569.
15) „Scalae gemoniae“, wschody wykute w skale, z których trupy śmiercią karanych przestępców wrzucano do Tybru. Valer. Maximus, Dio Cassius.
16) Podług mitów greckich, widok głowy Meduzy przemieniał człowieka w posąg. Owidyusz: Metamorfozy. Meduza, jedna z Gorgon, strasznych istot z wężami na głowie.
17) Westalek było jednocześnie zawsze sześć. Tytus Liwiusz 1, 20.
18) Świątynia Westy powinna była codziennie być skrapiana wodą, czerpaną ze źródła Egeryi, znajdującego się w lasku tegoż imienia, w pobliżu Rzymu. Guhl i Koner, str. 723.
19) „Campus sceleratus“, Guhl i Koner, str. 724; Lübker: Reallexicon des classischen Alterthums, str. 517.
20) Pontifex Maximus.
21) Wzbronienie powyższych widoków stosowało się szczególnie do wielkiego ofiarnika, noszącego tytuł: Flamen dialis, w części jednak i do arcykapłana. Guhl i Koner, str. 720.
22) „Collegium pontificum“. Członkowie kolegium kapłańskiego nosili tytuły: pullarii, victimarii, tibicines, calatores, etc. etc.
23) „Res sacra“.
24) „Sacra popularia“, albo „sacra populi Romani“.
