Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Widma 063.jpeg

sista przecie i pierwszy łacinnik! Otóż powiedział, że szkoły kończyć trzeba dla tego tylko, aby módz potém jakąkolwiek karyerę zrobić; inaczéj niktby z pewnością nie znosił téj męczarni. Ot co.
 Odtąd wiedzieli już dobrze, dla czego istnieją i czém są szkoły. Określili téż sobie wkrótce naturę i właściwości gniazda tego, w którém się chowali.
 — Bo widzisz — mówił Julek — czémże jest ten nasz dom, w którym ludzie nic więcéj nie robią, tylko gotują, jedzą, śpią i budzą się, dla tego, aby znowu gotować, jeść i spać? Ciemną piwnicą, w któréj mieszkają trzy siostry: biéda, nuda i krzywda!
 — Nuda... biéda... — zwolna powtórzyła Lusia — to prawda... ale dla czego krzywda?
 — A jakże! — tłómaczył chłopiec — dla czegoż mój ojciec przez całe życie, jak koń w młynie, ciągle jedno i jedno koło depce... Zdaje mi się, że zasłużył na to, aby pójść na deptak jaki ładniéjszy i wygodniéjszy...
 Lusia z zamyśleniem, lecz téż i z gwałtownością pewną, ręce splotła.
 — O Boże! — zawołała — i ja, i mój dziadunio, powinniśmy téż być w Otoku... gdzie biały, duży dom stoi...
 Tu, ze szczególnym uśmiechem, w którym swawola łączyła się z goryczą, dodała:
 — Okna otwierać można, bo jest czém w piecach palić!...
 — Otóż widzisz, — kończył Julek — widzisz i wiesz, że jest na świecie krzywda. A ja ci powiadam, że ona, oprócz biédy i nudy, ma jednę jeszcze siostrę: złość. Zły jestem, jak sto dyabłów!
 — A mnie smutno! — mówiła Lusia, bladawą twarz wspierając na małéj dłoni.