Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Z życia realisty 108.jpeg

uradowane wyszły z pokoju, a przy drzwiach stały tylko Maryjka i Ulana.
 — I wy chcecie iść na jarmark? — spytałem obydwóch.
 — Tak, paniczu — odpowiedziały.
 Napisałem jeszcze jedną kartkę i oddałem ją Maryjce, a do Ulany rzekłem:
 — Ty, Ulano, nie pójdziesz.
 W energicznych, czarnych oczach Maryjki, błysnęło coś nakształt gniewu, Ulana spuściła oczy.
 — Dla czego, paniczu? — spytała cicho.
 — Będziesz potrzebna w fabryce — odpowiedziałem.
 Ulana, żadnego nie ukazując żalu, w milczeniu zwróciła się ku drzwiom a Maryjka postąpiła ku mnie i, oddając mi kartkę, rzekła:
 — To i ja, paniczu, nie pójdę!
 — Jak chcesz — odpowiedziałem.
 Wyszły a gdy drzwi zamknęły się za niemi, we mnie powstała znowu walka między instynktowym popędem a sumieniem i rozumem. Znowu czułem, żem niesprawiedliwie postąpił. Najmniejszéj nie miałem słuszności, zatrzymując Ulanę i pytałem siebie, jakiém prawem pozbawiłem ją jedynéj może przyjemności, jakiéj doznać mogła w swém smutném, pełném trudów życiu? Jakiém prawem odmawiałem jéj dwóch dni swobody, na którą oddawna może czekała i którą otrzymały jéj towarzyszki? Ale z drugiéj