Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Z życia realisty 186.jpeg

 — Gdzie? gdzie? kiedy chcecie, Hryhory, to ja wam powiem gdzie — odpowiedziała ryża dziewczyna, z umizgiem patrząc na parobka.
 — Już jak ty co powiész, Nastazyo, to pewno nie będzie czego słuchać — odpowiedział — odwracając się od niéj Hryhory.
 Nastazya przez stół uderzyła go łyżką po ręku.
 — Ot zobaczym, czy będzie, czy nie będzie czego słuchać! — zawołała ze złością; — już to ja wiem, Hryhory, że wy lubicie tę nic dobrego Ulanę, jakby już dla was poczciwych dziewcząt na świecie nie stało! ale już-to, że wstyd to wstyd wam, że się ujmujecie za taką!...
 — Oj, że wstyd to wstyd! — powtórzyło kilka kobiet — dla was, Hryhory, wstyd a dla nas obraza!...
 — Głupstwa gadacie baby i dość! — niedbale odpowiedział Hryhory, krając chléb z bochenka.
 — Głupstwa! głupstwa! — zawołały jednogłośnie dziewczęta — może dla was to głupstwa a dla nas hańba i obraza, żeby między nami była taka!...
 — I jakaż to, taka? — zarzucił jeszcze raz Hryhory.
 — Idźcie tam za górę, to zobaczycie! — syknęła Nastazya — a jak zobaczycie, to może potém będziecie wiedzieli, co to poczciwa dziewczyna a co nie!
 — A prawda to! idźcie za górę, to zobaczycie! — chórem zawołało kilka kobiet.