Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Z życia realisty 190.jpeg

taj poczciwym ludziom w oczy patrzéć! — syknęła Nastazya.
 — Albo to ona wié, co to wstyd! — wołały inne.
 — Oj, jabym sama nigdy tego po tobie nie spodziewała się, Ulano! toć my z tobą z jednéj wioski a teraz, to i tak wstydno przyznać się do tego! — mówiła Katryna.
 — Słuchajcie, Ulano! spojrzyjcie na mnie choć raz tak, jak na panicza patrzycie, niech raz zobaczę, jak to wygląda! — krzyknął, podchodząc do niéj, zamaszysty parobek.
 — A no, podnieścież oczy, cóż tak w ziemię patrzycie, jakbyście co zgubili, czy co? — zaśmiał się inny.
 — A żeby ona już nigdy oczu nie podniosła, daj Boże! — zawołała Nastazya.
 I w całém zebraniu rozległy się krzyki i śmiechy.
 Jak w każdym tłumie bywa, jedna iskra rzucona podnieciła wybuch i zelektryzowała wszystkich.br />  Widoczném było, że głównemi czynnikami, téj napaści na Ulanę, były: długo tłumiona zazdrość kobiet i gniew mężczyzn, za okazywaną im przez nią obojętność. Najstarsze i najbrzydsze dziewczęta krzyczały najenergiczniéj, był to, w grubą tylko formę przyodziany, objaw taki, jaki często i w salonach uderza oko badacza.
 Śród ogólnéj wrzawy, jedna tylko gospodyni, zaję-