Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Z różnych sfer t.1,2 258.jpeg

 — Ale był nim przez lat 15! Wszyscy ludzie pamiętają, jak biegał po mieście, listy roznosząc...
 — Tém większy to zaszczyt dla niego, że z biedy wielkiéj wybrnąć potrafił a teraz wcale przyzwoite i korzystne zajmuje miejsce...
 — E! pani droga! dźwignęli go dobrzy ludzie. Pan Woiński wziął go z okolicy od macochy, co go biła i głodem morzyła, do szkół go oddał i do kancelaryi pocztowéj, a potém protegował... na moję biedę...
 Im dłużéj trwała rozmowa ta, tém silniéj zaciskały się zgrabne i małe, na kolanach złożone, ręce Żmindowéj. Mówiła prędko, ale głosem stłumionym i ciężkim. Widoczném było, że z całéj siły hamowała rozrywający pierś jéj wybuch głosu.
 Matka moja patrzała na rozjątrzoną kobietę z litością i niezadowoleniem.
 — Wierzaj mi, kochanko — rzekła z powagą — iż powinnaś zapomniéć o swém byłém obywatelstwie i pogodzić się ze swym losem...
 — Pogodzić się! — z ciężkością szepnęła kobieta. — Trudno! czy ja właśnie kochałam go, gdym szła za niego?
 — Po cóż więc szłaś?
 — Chleba nie miałam, pani moja! źli bracia z domu wypędzili... żeby ich tak Pan Bóg od chwały swojéj odpędził!...
 — Wstydź się! wstydź się, Emilko! — zawołała