Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Z różnych sfer t.1,2 367.jpeg

młodzieńczych, delikatność ręki, utworzoną miękkiém próżnowaniem młodych pokoleń.
 — No, — rzekł po chwili młody więzień, — teraz na mnie koléj.
 Przykląkł przed kotłem i, ujmując swą misę, dodał:
 — Myśleliście może, iż nie byłem głodny i tak sobie, dla przyjemności, czekałem, aż przyjdziecie do porządku! Bądźcie pewni, że jeść mi się chce jeszcze lepiéj, niż wam, ale cierpiéć nie mogę wrzasków waszych i kłótni... Co za ochota sprowadzać sobie na kark panów strażników i dozorców? czy nie lepiéj samych siebie pilnować? prawda?
 — Prawda! — odezwało się kilka głosów, a jeden z nich ciągnął daléj:
 — Już-to nie dziwota, że ty, Kaliński, nie lubisz, kiedy ludzie kłócą się i biją... U rodziców twoich było, jak u Pana Boga za piecem, co?
 Zjadliwe szyderstwo brzmiało w chrypliwym głosie, i malowało się w cynicznéj fizyognomii więźnia, który wymówił te wyrazy.
 — To prawda! — pochwycił inny więzień, brodaty i barczysty, — paniczyk z niego!
 — A jednak dostał się tu jakoś pomiędzy nas!
 — I chlipie z nami czerwony krupnik!
 — I pomaga nam zamiatać turmę!
 — A mama i tata nie przychodzą z wizytą!
 — Cha, cha, cha!