Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Z różnych sfer t.1,2 435.jpeg

 — Dwie, nie trzy — zaprotestował duch opozycyi w rodzinie.
 Powstałem z miejsca, w celu pożegnania całego towarzystwa. Los Romana rozstrzygnąć się miał za dni parę, a ojciec jego za tydzień dopiéro spodziewany był z powrotem w domu. Nie mogłem przecież gonić go po świecie. Czegoż zresztą spodziewać się po głowie rodziny, któréj członków tak dobrze przez ubiegłą godzinę poznałem.
 — Pani — rzekłem, zwracając się do gospodyni domu — na jednę już tylko okoliczność zwrócę uwagę rodziny Romana Kalińskiego. Boleje on mocno nad tém, że nikt z krewnych nie odwiedził go w smutném miejscu, w jakiem się znajduje, oprócz tego będzie miał on podobno do odbycia ciężką i daleką podróż. Czy pozwolicie państwo oddalić się na zawsze jednemu z członków rodziny waszéj, bez ostatniego słowa pociechy i pożegnania, bez skromnego choćby zasiłku, który-by mu umniejszył fizyczne przynajmniéj cierpienia?
 — Ja tam już pewno do niego nie pojadę! — mruknął pan Julian.
 — Nic-byś złego nie uczynił, gdybyś pojechał — sprzeciwiła się Eufemia.
 — Jedź sama — sarknął brat.
 — Gdybym była mężczyzną... — zawołała panna.
 Pani Kalińska płakała wciąż i zawodziła głośne żale.