Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Z różnych sfer t.1,2 444.jpeg

 Stanął, położył na ziemię kamień, który niósł, i spojrzał dokoła, jakby ze snu obudzony.
 — Kto mnie woła? — zapytał.
 — Pan obrońca przyszedł do pana.
 Poskoczył i w mgnieniu oka stanął przede mną.
 — Ach, to pan! — zawołał z uśmiechem, który rzucił mu na twarz całą wyraz nieledwie dziecięcéj radości. Jaki pan dobry jesteś, że przyszedłeś... Zmówiłem dziś rano pięć pacierzy na intencyą, abyś pan do mnie przyszedł.
 — Czy potrzebowałeś mnie widziéć? — zapytałem.
 Zmieszał się trochę i odpowiedział niepewnym głosem:
 — To jest, tak... nie potrzebowałem, ale chciałem...
 — Powiédz mi — rzekłem — co takiego robiłeś przed chwilą?
 — Nosiłem kamienie — odpowiedział.
 — Widziałem, ale poco ci było to czynić?
 — Ach, proszę pana — rzekł — tak mnie tu (wskazał na piersi) paliło coś i spokojności nie dawało, że nie mogłem wytrzymać... Zmęczyłem się téż porządnie — dodał, oddychając głęboko — i teraz mi lepiéj...
 Weszliśmy do parlatoryum.
 — Czy pan wiész, że przyznałem się do wszystkiego przed prokuratorem? — zaczął piérwszy.