Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Z różnych sfer t.3,4 046.jpeg

jeszcze iść, to-by tak buchnął... ot, naprzykład, jak ze stołu. Mnie nawet dziwi to wielce, że słońce nigdy nie spadnie i nie stłucze się.
 — Aha! — tryumfującym głosem zawołała Marcysia, — bo jego tam morze czeka, na ręce bierze i do kołyski niesie.
 Władek myślał chwilę.
 — Dobrze jemu, temu słońcu, — rzekł, — mnie nikt do kołyski żadnéj nie zanosił...
 — A twoja matka nie zanosiła?
 Chłopiec pochylił się tak nizko nad brzegiem sadzawki, iż zdawało się, że mówi nie do Marcysi, ale do wody.
 — Moję matkę na mogiłki (cmentarz) zanieśli, jak tylko ja urodziłem się...
 — A ojciec twój nie zanosił? — pytała daléj Marcysia.
 Władek znowu mówił do wody:
 — On mnie nigdy nie nosił, tylko wziął i zaraz do ciotki tu przywiózł...
 — A ciotka nie zanosiła?
 Władek podniósł twarz z nad wody i pięść ścisnął.
 — Ona-by mnie nosiła! wiedźma ta! ona tylko krzyczéć, łajać i szturchać umié!
 I nagle zapytał:
 — A twoja matka nosi ciebie do kołyski?
 — Czasami nosi, — odpowiedziała, — i tak całuje...
 Urwała i cichutkim szeptem dodała po chwili: