Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Z różnych sfer t.3,4 048.jpeg

 — Biéda! — rzekł.
 — Biéda! — powtórzyła Marcysia, opierając brodę na ramieniu i kołysząc w obie strony malutką swą postać.
 W ten sposób opowiedziawszy sobie wzajem historye istnień swych, umilkli. Władek piérwszy przerwał milczenie.
 — Opowiedz-no jaką bajkę, — rzekł.
 Dziewczynka myślała chwilę.
 — Może o sierotce? — zapytała.
 — Dobrze, — sennym głosem odpowiedział chłopiec.
 Marcysia, po chwili namysłu czy przypomnienia sobie, mówić zaczęła:
 — Między trawą, rutką taką zieloną... i... pokrzywą, człowiek znalazł raz na grobie siérotkę nieżywą...
 Ostatnie wyrazy wymówiła wolniéj i nie zupełnie wyraźnie. Morzył ją sen. Usiłowała jednak mówić daléj i, obu piąstkami przecierając sobie oczy, zaczęła znowu:
 — Tam... na tym grobie... nad siérotką... brzózka... zkąd-ciś się za-sia-ła...
 Przy ostatniéj zgłosce piąstki odpadły jéj od oczu, pochyliła się i, z głową opartą o pierś śpiącego już Władka, usnęła.
 Wynurzająca się z wilgotnego gruntu gęsta biała para, owijała uśpione to dzieci, jak w mokre pieluchy, stare wierzby rzucały na nie głęboki cień, śród którego biegły urywane szelesty, nad otworem jaru prze-