Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Z różnych sfer t.3,4 175.jpeg

 — Widziałam pana wchodzącego do adwokata Rolickiego, i ciekawą byłam bardzo, czy téż pan Stanisław i o mnie przypomni sobie... Siedzę tu, jak pan widzi, sama jedna... trochę smutna, i myślę sobie: zajdzie, nie zajdzie?
 Przy ostatnich słowach uśmiech miała figlarny a spojrzenie smętne.
 Gość usiadł przy niéj i, z łokciem zaokrąglonym na poręczy kanapki, z lekka się ku niéj pochylał:
 — Mais comment donc! — zaczął, — kiedyż-to ja, będąc w mieście, kochanéj stryjeneczki nie odwiedziłem? Ale proszę mi powiedziéć, za co stryjenka tak mię krzywdzi?
 — Ja! — wykrzyknęła z przerażeniem, — ja pana Stanisława krzywdzę? Au nom du ciel...
 — A jakże! pan... pan... pan Stanisław, to, jak Boga kocham, aż żal bierze! Czy to ja nie jestem synowcem nieboszczyka mego stryja...
 — Pokrewieństwo nie blizkie, — wyjąkała, — ojciec pana był stryjecznym bratem...
 — Ale cóż znowu! — zawołał z żywością, — cóż znowu! stryjeczny czy wujeczny, ja chcę, żeby stryjenka nazywała mię, jak dawniéj, po imieniu i koniec. No, proszę mi powiedziéć: Stasiu! bardzo proszę!
 — Stasiu! — szepnęła ze spuszczonemi oczyma.
 Pod ładnym wąsikiem jego drgnął szybki uśmiech, wnet jednak wyrzekł:
 — Stryjenka sama mówi zawsze, że najważniej-