Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Z różnych sfer t.3,4 210.jpeg

 Rozalia zachichotała.
 — Ależ pani radczyni miała już lat ze czterdzieści, kiedy pan radca umarł?
 — To nic; wyglądała na dwadzieścia pięć...
 — No, no! ależ zawsze... ty jesteś i teraz bardzo przystojna, a ośm lat temu.
 — Do końca ośmnastego roku nosiłam krótkie sukienki i haftowane majteczki, a czy byłam przystojną, albo nie, nikt nie wiedział. Wszyscy widzieli, że mama przystojna...
 — No, no! — dziwiła się wciąż Rozalia; — moja mama to znowu zupełnie inna, zupełnie inna... Jak zapamiętać mogę, zawsze już w czepeczku chodziła i okazywała siebie starszą nawet, niżeli była, a tylko o mnie troszczyła się: żebym miała ładne ubranie, żebym dobrze wyglądała, żebym wesoło bawiła się i stosownie za mąż wyszła...
 — Toś ty bardzo szczęśliwa! — wtrąciła Brygida.
 — Dlaczego, Bryniu?
 Nie odpowiedziała, ale Rozalia sama po chwili dodała:
 — Toż całe dobro moje na świecie!
 Brygida dosłyszała w głosie jéj odgłos smutku i, z większém niż dotąd zajęciem, zwróciła się do towarzyszki.
 — Rodzeństwo miałaś?
 — Nie; jedynaczką byłam zawsze.
 — To i w tém szczęśliwą jesteś.