Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Z różnych sfer t.3,4 211.jpeg

 — A czemuż?
 — Bo sto razy lepiéj jest nie miéć, niż tracić!
 — Aha! — zawołała Rozalia — wiem, wiem. Pani radczyni wspominała kiedyś, że miała dwóch synków...
 — A miała.
 — Poumierali?
 — Pomarnowali się.
 — Jakto pomarnowali się?
 Po raz to piérwszy dwie sąsiadki tak długo i poufnie rozmawiały ze sobą. Opryskliwa i ponura Brygida skłonniejszą była do kłótni, aniżeli do pogadanek i zwierzeń. Czy w łagodniejsze i bardziéj miękkie usposobienie wprawiał ją Wilczek, który od czasu do czasu, budząc się, podnosił wielki łeb swój i lizał jéj rękę? Z policzkiem opartym na dłoni, i kołysząc się z lekka, opowiadała:
 — Raz było u mamy dużo gości, z miasta poprzychodzili, ze wsi poprzyjeżdżali... Konradka, który dwa lata wtedy miał, Niemka do kuchni wniosła i na stole posadziła. W kuchni zamęt, zwyczajnie jak w niebardzo bogatym domu, kiedy wystąpić chcą... ktoś trącił i stół przewrócił się... dziecko do beczki z wodą wpadło...
 — Utopiło się! — wykrzyknęła Rozalia.
 — Nie, ale dostało gorączki i umarło.
 — A drugi?
 — Drugi — spalił się.