Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Z różnych sfer t.3,4 218.jpeg

mówi, siwiuteńka jak gołąbka. Dwie krowy trzymają, konia, ptactwo rozmaite i trochę nawet różnego zboża sieją.
 — No, to i dostatek sobie jest.
 — Jak na taki stan, to dostatek.
 — Ogrody-byś sadziła i usiewała.
 — O, jakbym sadziła i usiewała! Silna jestem i taką pracę najlepiéj lubię... swoje zresztą! Co to jest drzewko jakieś zasadzić... rośnie to co roku wyżéj... człowiek robi się starszym i drzewo coraz wyższe... własną ręką posadzone, niby własne dziecko! Albo zwierzęta swoje miéć... ja Wilczka tak lubię, choć on nie mój... Karmiła-bym, doglądała-bym i pieściła... wszystko było-by u mnie wypasione, zdrowe, szczęśliwe... A mieszkanie! żeby nie wiem jak ubogie, jakby mi nikt nieporządków nie robił, czyste było-by i śliczniutkie, jak raik. Fortepianów nie trzeba, ani kanapek, Bóg wie jakich, ani żadnych kwiatków, do kożuchów przypinanych. Ubogo, to ubogo, ale czysto i zieloności w domu powinno być dużo, aby zimową porą wesoło było...
 Rozmarzyła się. Głos jéj stał się pełnym uśmiechów.
 — Czy on umié czytać? — nagle zapytała Rozalia.
 — Umié; widziałam w kościele, jak na książce do nabożeństwa modlił się.
 — A pisać umié?
 — Nie wiem.