Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Z różnych sfer t.3,4 401.jpeg

rzy dziewczynki nie było innego wyrazu, prócz głębokiego zdziwienia.
 — Pocałuj-że mię! — szepnęły drobne, blade, drżące usta kobiety. Julianka pocałowała ją w rękę.
 — Jakaś ty chuda, — szepnęła kobieta, dotykając nóg jéj, rąk i piersi, — jakaś ty chuda i mała na wiek swój!... Czy cię co boli kiedy?
 — Boli, — odpowiedziało dziecko.
 — Co cię boli?
 Julianka pokazała zziębłe stopy swe, a potém odwinęła luźny rękaw kaftana i pokazała ramię, okryte znakami oparzenia, szczypania i stłuczenia.
 — Jak byłam mała, — mówiła, — spadła na mnie duszka od żelazka, ot tu... potém Antek szczypał mię bardzo, ot tu... i tam w sieni, jak spałam, cegła upadła ot tu... wczoraj... nie, — poprawiła się, — nie wczoraj, ale jutro...
 Nie mogła dotąd rozróżnić wyrazów: wczoraj i jutro. Słuchając ją, kobieta dotknęła dłonią czoła swego, potém piersi, potém znowu czoła.
 — Jadłaś dziś? — zapytała.
 — Jadłam.
 — Cóżeś jadła?
 — Obwarzanek od Złotki.
 — A chcesz jeszcze jeść?
 — Chcę, — z nagle zrodzoną energią zawołała Julianka.
 W skutek wprawy, uczucie głodu stanowiło w ca-