Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Z różnych sfer t.5 199.jpeg

—   191   —

 Z powątpiewaniem wstrząsnął głową.
 — Nie, nie! Źle bardzo wyglądają obje, a przytém, czy ty uważasz, że nie śmieją się nigdy, a mówią tak prawie mało, jak ja. Trzeba, Anielko, abyś zwróciła na nich pilną uwagę: co robią? Czém się bawią? Co ich zasmucać, albo co im szkodzić może?
 Panią Anielę ogarnął żal wielki i szczery.
 — O mój Marceli! — zawołała — zdaje się jakbyś nie wierzył, że Julek jest całém szczęściem mojém, i że dla téj biednéj dziewczynki także robię wszystko, co mogę i powinnam. Nieustannie przecie są one pod okiem mojém. Pilnuję ich, karmię, jak mogę najlepiéj, przestrzegam, do nauki napędzam, oszywam, własnemi rękami ubieram, gdy wychodzą z domu. Co więcéj nad to uczynić mogę?
 Uśmiechała się, mówiąc to, ze zwyczaju, dla złagodzenia słów swoich, które się jéj wydawały zbyt ostremi; lecz usta jéj drżały z żalu, a błękitne zmęczone oczy zachodziły łzami.
 — Może zanadto męczą się nauką? — z cicha zauważył pan Marceli.
 Pani Aniela spojrzała na męża z-za łez, ale ze szczególną powagą i ze szczególną téż posępnością wymówiła:
 — Marceli! ty wiész, ty sam najlepiéj wiész, jak ciężkiém jest życie bez nauki.
 Spojrzał na nią zdziwiony może powagą i niemą surowością jéj głosu, a dostrzegłszy na téj łagodnéj