Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Z różnych sfer t.5 248.jpeg

—   240   —

dając mu bezpośredniéj odpowiedzi, ze śmiechem zawołał:
 — Ależ, słowo honoru, ta wnuczka pańska wyrosła na śliczną dziewczynę. Co za włosy, jakie oczy!...
 — Panie! — powtórzył Otocki, — potrzebuję wydalić się z hotelu na godzin...
 Zagłuszył go śmiech pana Leonida Igorowicza.
 — I rozumna! — mówił. — Nie taka, jak te nasze dziewczyny, które dla różnych głupstw tracą życie — ot, nie wiedzieć na czém! Ona potrafi użyć życia, oho! taka młoda, a już w niéj znać tęgą sobie kobiétkę...
 — Panie, — zaczął znowu Otocki, — a ręka jego, drżąc, posuwała się ku klapie surduta pana Leonida Igorowicza, — potrzebuję wydalić się z hotelu...
 Pan Leonid Igorowicz był z natury niezłym chłopcem i postrzegł nakoniec bolesne wzruszenie szwajcara.
 — Dobrze, dobrze, — rzekł, — idź pan sobie. Jakób pana zastąpi... Ale czego taki zmartwiony? Czy dla tego, że ona tak sobie szła z papierosem w gębie, taka czerwona i z tym kawalerem tak ubranym? Daj pan pokój! To wszystko, co pan myślisz, jest głupstwem. Człowiek z edukacyą takich rzeczy za złe nie bierze, bo on wié, że główna rzecz użyć sobie życia, a reszta, to tylko zabobony...
 Przestał mówić, bo Otockiego nie było już w po-