Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Melancholicy 01.djvu/074

jeden z najdawniejszych moich stosunków. Kolega Zygmunt, ten tak szlachetny z pozoru chłopak, gdy tylko dowiedział się, że na stałe już gdzieś zamieszkałem, wpadł do mnie i nagle jak słup stanął.
 — Czy to twoje mieszkanie? — pyta.
 Z kilku doświadczeń przewidywałem już, co nastąpi.
 — A no, moje — mówię. Czegóż się tak dziwisz?
 — Czy sukcesyę jaką otrzymałeś?
 — Żeby tak pies płakał, jak ja kiedy jakąkolwiek sukcesyę otrzymam, z gołych szczurów zrodzony...
 Popatrzył na mnie.
 — Za pożyczone pieniądze?
 — A no...
 Spochmurniał, siadł na tej otomanie i zerwał się zaraz.
 — Ja w tych kołyskach siedzieć nie umiem! Myślałem, że w przepaść lecę. Nie masz ludzkiego stołka?
 Musiałem mu z jadalnego pokoju przynieść dębowe krzesełko, na którego rzeźbę zezem spojrzał, ale siadł, i wąsa kręcąc — dawaj morały prawić! Nie chce mi się nawet i w myśli powtarzać tego, co on prawił. Najważniejszym jego argumentem było: — »Niczem jeszcze nie zasłużyłeś na prawo i moż-