Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Melancholicy 01.djvu/260

wych włosach. Za wielkiemi szkłami oczy nabierały coraz większego skupienia, a światło lampy zapalało w nich srebrne połyski. Pracując, rozmawiali, ale już tylko o przedmiocie zajęcia swojego, bo w tej chwili wszystko, co pracą nie było, uleciało bez śladu z ich pamięci. Czasem milkli i, przypatrując się, próbując, majstrując, od wielkiego natężenia uwagi zaczynali oddychać przeciągle i głośno. Czasem zamieniali między sobą urywane zdania:
 — Widzisz, widzisz, ot gdzie licho.
 — Jeżeli tu, to my licho stąd wypędzim! ale mnie zdaje się, że ono gdzieindziej.
 Ale czasem zaczynali się sprzeczać.
 — Co ty robisz? to nie tak! — niespokojnie mówił hrabia.
 Żyd odpowiadał uspokajająco.
 — Niech jasny pan nie lęka się... jasny pan zaraz zobaczy, co z tego będzie...
 — Ależ nic z tego nie będzie!.. tu pociśnij... stamtąd wyjm...
 Wtedy żyd głos podnosili prawie krzyczał:
 — Jasny pan ma omyłkę... tu jest takie delikatne sprężynki, że jasny pan ich nie widzi.
 A hrabia także podniesionym głosem wołał:
 — A to mi się podoba! Ja miałbym czegokolwiek nie dostrzegać w tym zegarku...