Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Melancholicy 01.djvu/269

wpatrując się w podłogę, krótko odpowiedział:
 — Wiem.
 Obaj umilkli, a dokoła zegary mówiły szmerem nieustannym: »tak-tak«, »tak-to-tak«, »tak-to-tak«, »tak-tak«, aż nagle wytrysnął ze szmeru głos donośny, na całą izbę wołający: »ku-ku! ku-ku!«
 Hrabia wstał i, zbliżywszy się do zegara, stanął przed nim. Futro miał rozpięte, bo mu się gorąco zrobiło w dusznej izbie i na oczach swoje już okulary w złotej oprawie.
 Z głową podniesioną długo patrzał przez te okulary na zegar staroświecki, aż przemówił:
 — Ile żądałbyś za ten zegar?
 Żyd, siedzący przy stole, głowę podniósł i uśmiechając się, odpowiedział:
 — Co ja mam za niego żądać? ja za niego nic nie żądam.
 — Jakto? przecież handlujesz zegarami!
 — Jasny pan powiedział prawdę. Ja zegarami handluję, ale ten zegar do handlu nie należy.
 Hrabia ze ździwieniem obrócił się ku niemu.
 — Dlaczego? To przedmiot mający cenę znaczną. Sam nabyłbym go chętnie.
 Żyd wstrząsał głową potakująco.