Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Melancholicy 01.djvu/285

przez chwilę pod gałęźmi płaczącemi, myśląc, nawet mrucząc półgłosem:
 — Nu, czego ja tu przyszedł? skąd ja tu wziął się? czego ja tu wlazł?
 Ale nie odchodził i czuł, że pomiędzy nim a trumną spuszczaną do ziemi kowal niewidzialny kul ogniwa niespodziane.
 U przeciwnego końca cmentarza stała pstra massa ludzi, wzbijały się śpiewy uroczyste, promieniał krzyż na grobowcu wysokim. Żyd ze spuszczoną głową dreptał pośród brzóz i rozmawiał z samym sobą... Brama cmentarza była ciągle otwartą na oścież, ale on nie odchodził; nawet usiadł pod brzozami...
 Pod brzozami płaczącemi ulewą drobnych liści, śród pni białych nad mogiłą nakrapianą fijołkami, szarzała postać starego żyda, przysiadła do ziemi, w czapce spłaszczonej, w wielkich okularach z rogową oprawą, ze srebrną kądzielą na piersi.
 Cmentarz staczał się po wysokiem wzgórzu nad rzekę, za którą leżały pola zielone i piaski żółte.
 Żyd wyciągnął szyję i patrzał na piaski.
 — Co to jest? zamruczał — co to ma znaczyć, czy to on? ja nie wiedział, że jego stąd można widzieć!
 Na żółtych piaskach majaczyło miejsce