Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Melancholicy 02.djvu/055

podnoszącą się jej do połowy czoła białą opaskę, z rozmysłem zaczęła:
 — Tak, tak, to niedobrze! co zabronione, to zabronione! Nie ma gadania!.. Posłuszeństwo na pensyi — rzecz konieczna! I którąż to siostra tam widziała, jaką, dorastającą, małą?
 — Malutką — odparła siostra Mechtylda i w głosie jej coś drgnęło.
 — Ach te malutkie! — westchnęła matka Norberta, najtrudniej z niemi... takie to słabe, nierozumne... ani karać, ani znowu na wszystko pozwalać.. A nie wie siostra wypadkiem, jak się nazywa ta?...
 — Powiedziała mi swoje imię: Klarcia...
 Po grubych wargach siostry Norberty przebiegł żartobliwy uśmiech.
 — Ach, ta! z całej pensyi najmniejsza! Nie ma jeszcze miesiąca, gdy matka ją tu przywiozła, bo biedne dziecko chorowało i podobno hodować się nie mogło w tym klimacie, w którym mieszkają jej rodzice... Tęskni bardzo za rodzicami i takie to wątłe...
 Zdawało się, że mówiąc to, matka Norberta u surowej siostry dla malutkiej wychowanki swojej o przebaczenie prosiła. Ale siostra Mechtylda wyprostowała się; niezłomny upór wybił się znowu na delikatne i ostre jej rysy.
 — Matko Norberto, święta reguła nasza