Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Melancholicy 02.djvu/163

 — A toż dlaczego? — zapytał ze zdziwieniem.
 — Wiedziałbym teraz, czy bacillus może zjeść wraz ze mną i mój talent.
 — Geniusz — poprawił lekarz.
 — Geniusz — powtórzyłem; otóż wiedziałbym teraz, czy mój geniusz, zarówno jak wątroba, prędzej lub później zmieni się w gazy i sole?
 — Ależ, panie kochany, wcale nie wiedziałbyś o tem, tak samo, jak teraz nie wiesz...
 — Jakto? Gdybym był uczonym? Wielkim uczonym?
 — Gdybyś był nawet większym uczonym, niż jesteś artystą, nie wiedziałbyś o tem ani słowa. Nikt o takich rzeczach nic nie wie.
 Gniew mię zdjął.
 — Więc pocóż ślęczycie nad naukami!
 — Szukamy prawdy.
 — Skoro jednak nie objaśnia ona tego, co najważniejsze?
 — Ważnem dla nas jest służenie człowiekowi...
 — Którego ostatecznie bacillus zje, albo wiatr zwieje z ziemi.
 Doktor był niezadowolonym.
 — Mój drogi panie, o tych rzeczach najlepiej jest nie myśleć. To są absoluty niedoścignione, i przypatrywanie się im zbyteczne