Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Melancholicy 02.djvu/208

 Spojrzał na chłopaka niezupełnie dorosłego, który posługiwał do stołu, a którego twarz wyglądała jak misterny tatuaż z sadzy i kurzu.
 — Mój Filipku — rzekł — wyglądasz znowu, jak kominiarz. Od tak dawna uczę cię czystości, i jeszcze się jej nie nauczyłeś.
 Powiedział to dość łagodnie, a potem myślał:
 — Od sześciu lat życia chowa się we dworze, nauczył się czytać i pisać, a codziennego umycia rąk i twarzy żadna siła ludzka nauczyć go nie może. Rzecz drobna, lecz sprawia obrzydzenie. Życie składa się z obrzydzeń wielkich i drobnych.
 Rozalia milczała jak grób, półmisek z naleśnikami odsunęła ze wstrętem w tej właśnie chwili, gdy Hornicz napominał lokajczyka za brudną twarz i ręce. Sabina zaś, trwając ciągle w usiłowaniu rozpogadzania atmosfery, zwróciła się do męża:
 — Ciekawa rzecz, co tam teraz porabia nasz Wincuś?
 Był to ich syn szesnastoletni, który przed tygodniem odjechał z wakacyj do szkół.
 — Jeszcze pewno w gimnazyum siedzi, bo jest dopiero druga godzina, a ich wypuszczają o trzeciej — prędko zagadała Anielka.
 Wspomnienie o synu pogłębiło zmarszczki