Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Melancholicy 02.djvu/209

na czole Hornicza. Z powodu tego dziecka doświadczał troski dość ciężkiej. Za to w twarzy Rozalii to wspomnienie odbiło się jak malutki promyczek słońca w gęstej chmurze. Zwolna i na nikogo nie patrząc, przemówiła:
 — Pisałam dziś do Wincusia, bo zdaje się, że nikt jeszcze dotąd nie pisał do niego.
 — Jeszcze niema dwóch tygodni, jak wyjechał — tłómaczyła się Sabina.
 Rozalia, jakby nie słyszała wcale głosu siostry, rzekła jeszcze:
 — Pisałam, aby wziął od Rogowskiego część mego procentu i sprawił sobie nowy mundurek.
 Hornicz po raz pierwszy z niejaką żywością przemówił:
 — Niepotrzebnie to zrobiłaś. Ten, który ma, wystarczyłby mu jeszcze na rok cały. Wincuś okazuje zanadto skłonności do elegancyi i popisywania się wszelkiego rodzaju...
 Rozalia, podnosząc głowę, odpowiedziała sucho:
 — Trudno, ażeby wszyscy mieli skłonność do safandulstwa i siedzenia za piecem.
 Sabina siedziała, jak na węglach rozżarzonych.
 — Rózieczko — przerwała głosem bardzo łagodnym — przecież sama nieraz mó-