Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Melancholicy 02.djvu/223

 — Czy to prawda, Bolesławie, że wyjeżdżasz?
 Po chwili przykrego milczenia Górkiewicz z żywością zaczął mówić:
 — Wyjeżdżam i nie mów mi już nic, bo wiem z góry, co powiesz. Przedewszystkiem zapytasz, dlaczego przed tygodniem powiedziałem ci, że nie pojadę? Ot, widzisz, z powodu głupiego wstydu... Tyleśmy o tem zawsze mówili, że nie mogłem odrazu zebrać się na odwagę. Zresztą, tydzień temu rzecz nie była jeszcze pewną i dopiero przed dwoma dniami zawarłem umowę stanowczą... A jeśliby zamiar nie miał przyjść do skutku, wolałem, abyś nie wiedział wcale, że go miałem.
 — To jest, abym przez całe życie poczytywał cię za innego, aniżeli jesteś.
 — Niech to będzie dowodem, jak wysoko cenię twój szacunek...
 Hornicz z silnym blaskiem oczu zapytał:
 — Jaką pensyę brać będziesz?
 — Pięć tysięcy rocznie.
 — Ileż wart dla ciebie mój szacunek: dwa, trzy, cztery tysiące? bo w każdym razie mniej niż pięć!
 Górkiewicz zarumienił się.
 — Bierzesz zawsze rzeczy zbyt tragicznie. Mówiłem ci nieraz, że jest to szczególną cechą twego charakteru, czy umysłu...