Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Melancholicy 02.djvu/263

konywasz! Dla mnie jednak jest to jedyną pociechą, gdy pomyślę...
 Wiktor przerwał mu z ożywieniem wielkiem:
 — Naturalnie, mój drogi! Żyjemy w epoce wielkiej nauki i wielkiego przemysłu...
 Zaczął mówić wiele i bardzo rozumnie o tem, jak nauka wspiera i rozszerza przemysł, a przemysł ułatwia i przyozdabia życie ludzkie, odkrywając coraz nowe źródła zarobków, wygód i użycia wszechstronnego.
 Zmrok opuszczać się zaczął na sumaki i wierzby, na trawniki, floksy i szlak łąki za ogrodem, gdy nadbiegła Anielka i cała w rumieńcach, drżącym głosikiem oznajmiła, że: »Mama prosi na herbatę«.
 Przy stole herbatnim, wyelegantowanym, zastawionym, ozdobionym kwiatami, Rozalia rzekła do gościa:
 — Zenon musiał chwalić się przed panem swoim ogrodem. Jest on rzeczywiście dziełem rąk jego, które się dobrze udało.
 — Tak, tak — potwierdził gość — śliczny ogród, tylko że ja w ogóle nie posiadam daru zachwycania się... zieleniną!
 — Pracując tak wiele i nad rzeczami tak ważnemi, nie miał pan pewnie czasu przypatrywać się naturze — grzecznie zauważyła Rozalia.